TID کلید بهینه سازی در دوره بندی تمرینات استقامتی

نویسنده: علیرضا نیک نام (متخصص فیزیولوژی ورزشی)

مقدمه

توزیع شدت تمرین (Training Intensity Distribution, TID) به‌عنوان یکی از اجزای کلیدی تنظیم بار تمرینی، نقشی اساسی در طراحی برنامه‌های تمرین استقامتی و بهینه‌سازی عملکرد ایفا می‌کند. این مقاله به بررسی بنیان‌های نظری TID و تکامل طبقه‌بندی نواحی شدت تمرین می‌پردازد. ویژگی‌های توزیع، سازوکارهای فیزیولوژیکی زیربنایی و شرایط کاربردی سه مدل TID {مدل هرمی (PYR)، آستانه‌ای (THR) و قطبی (POL)} به‌طور ویژه ارزیابی شده‌اند. این مطالعه، نقش‌های عملکردی هر مدل TID را در رشته‌های مختلف استقامتی و در سناریوهای تمرینی متفاوت بررسی می‌کند و همچنین تغییرات ساختاری پویا در این مدل‌ها را طی فازهای آماده‌سازی عمومی، آماده‌سازی ویژه، پیش‌رقابتی و رقابتی مورد تحلیل قرار می‌دهد. یافته‌ها نشان می‌دهد که هر مدل TID دارای ساختار، کاربرد و زمینه‌های اجرایی منحصربه‌فردی است و زمانی‌که با نیازهای خاص هر فاز تمرینی و ویژگی‌های تخصصی هر رشته ورزشی هماهنگ شود، می‌تواند به‌طور قابل توجهی به توسعه عملکرد کمک کند. در عمل، انتخاب مدل مناسب TID باید بر اساس ویژگی‌های رشته ورزشی، اهداف تمرینی و تفاوت‌های فردی تعیین شود. علاوه بر این، سازگاری‌های مرحله‌ای و ادغام راهبردی چند مدل TID ممکن است به بهبود تطابق‌های تجمعی تمرین و افزایش عملکرد رقابتی منجر شود. این رویکرد، حمایت نظری ارزشمندی برای مدیریت علمی تمرینات استقامتی در ورزش‌های چرخه‌ای فراهم می‌کند.

فهرست مطالب 

خاستگاه‌ها و مبانی نظری TID
ظهور آستانه های شدت در فعالیت ورزشی
تکامل آستانه های شدت فعالیت ورزشی
ظهور مدل‌های توزیع شدت تمرین
تحلیل ویژگی‌ها، مزایا و مکانیسم‌های سه مدل اصلی TID
مدل هرمی (PYR)
محدودیت‌های نسبی مدل هرم (PYR)
مدل آستانه لاکتات (THR)
محدودیت‌های نسبی مدل THR
مدل تمرین قطبی (POL)
محدودیت‌های نسبی مدل قطبی (POL)
به کارگیری TID در دوره بندی تمرین
TID در مرحله آماده‌سازی عمومی
TID در مرحله آماده‌سازی ویژه
TID در مرحله پیش‌رقابتی
TID در مرحله رقابتی/ مسابقات

برای مطالعه متن کامل این مقاله می توانید از اینجا (محصولات آموزشی فن فیت) اقدام کنید.