مدل توسعه بلند مدت ورزشکار (LTAD)

بدون تردید، اساس مدل LTAD بر طراحی سالانه تمرین و رقابت متمرکز است که به‌خوبی مستند شده است. با این حال، این مدل همچنین سازگاری‌های فیزیولوژیکی مرتبط با رشد و بلوغ را از طریق بهینه‌سازی “پنجره‌های فرصت” تمرینی ترسیم می‌کند. اساساً، این پنجره‌ها دوره‌های حساس و بحرانی برای توسعه و پرورش عملکرد حرکتی هستند که بر پایه‌ی یک محرک تمرینی مناسب در دوره‌های زمانی خاصی از بلوغ تنظیم می‌شوند. با این وجود، مفهوم دقیق این دوره‌های حساس که با افزایش قابلیت‌های سازش پذیری در پاسخ به محرک‌های رشد مانند تمرین و ورزش مرتبط هستند، و همچنین پیامدهای بالقوه منفی آن‌ها، نیازمند بررسی علمی بیشتری است. به نظر می‌رسد که اجرای مناسب تمرین متناسب با مراحل بلوغ می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر اوج عملکرد از طریق تخصصی‌سازی در سطح سلول‌ها، بافت‌ها، اندام‌ها و کل سیستم بدن داشته باشد. در ادبیات کاربردی نیز مستند شده است که انجام یک مداخله تمرینی خارج از “پنجره‌ی فرصت” می‌تواند منجر به دستاوردهای محدود یا حتی بدون تأثیر شود و ممکن است تأثیرات منفی بر سازگاری‌های آینده داشته باشد، اما شواهد علمی کافی برای تأیید این ادعا وجود ندارد.

نقد و بررسی پنجره فرصت برای توسعه ظرفیت هوازی

توسعه ظرفیت هوازی و تأثیر آن بر عملکرد تحت تأثیر تغییرات مربوط به رشد در سیستم قلبی-عروقی مرکزی و محیطی، عملکرد عضلانی، ظرفیت سلولی، ترکیب بدنی و توانایی متابولیک فرد است. میزان تأثیر این اجزا بر ظرفیت هوازی در طول دوران کودکی و نوجوانی متفاوت است. حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، که به عنوان معیار استاندارد برای ارزیابی ظرفیت هوازی فرد شناخته می‌شود، از دوران نوزادی تا بزرگسالی افزایش می‌یابد و احتمالاً به‌صورت خطی با اندازه بدن ارتباط دارد. علیرغم وجود شواهد زیادی که نشان می‌دهند کودکان از سنین پایین ظرفیت هوازی خوبی دارند، روش‌های مختلف تمرین بدنی نشان داده‌اند که می‌توانند به توسعه ظرفیت هوازی در کودکان و نوجوانان کمک کنند. به‌عنوان مثال، پیشنهاد شده است که تمرینات طولانی‌مدت با شدت نسبتاً بالا می‌تواند موجب پیشرفت‌های قابل‌توجهی شود. در این زمینه، تحقیقات نشان داده‌اند که تمرینات با شدت پایین معمولاً پاسخ تحریکی کمی در طول مداخلات کودکان دارند. با این حال، برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که دوره‌های تسریع‌شده و کاهش‌یافته‌ای در رشد در طول بلوغ وجود دارد که به‌طور قابل‌توجهی برای هر فرد (PHV) و بلوغ باشند. اگرچه در ادبیات تفاوت‌هایی در این زمینه وجود دارد، بررسی‌های بلندمدت نشان داده‌اند که اوج توسعه ظرفیت هوازی نسبی در پسران و دختران بین ۱۲ تا ۱۶ سالگی رخ می‌دهد. با این حال، برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که دوره اوج توسعه ظرفیت هوازی ممکن است در پسران بین ۱۰ تا ۱۶ سال و در دختران بین ۷ تا ۱۳ سال باشد. با این حال، اعتبار این شواهد به‌دلیل استناد به مشاهدات غیرعلّی چالش برانگیز است. علاوه بر این، نتایج برخی مطالعات نشان می‌دهند که کودکان و نوجوانان در مقایسه با بزرگسالان از نظر مصرف انرژی در هنگام حرکت نسبت به متابولیسم هوازی کارایی کمتری دارند و کودکان در مقایسه با بزرگسالان انرژی بیشتری را برای هر واحد جرم بدن در هنگام حرکت با سرعت مشخص مصرف می‌کنند. این تفاوت‌ها ممکن است به تفاوت در اندازه بدن، عدم بلوغ عصبی-عضلانی و ناتوانی در تأمین اکسیژن کافی برای عضلات موردنیاز مربوط باشد که با رشد و بلوغ بیشتر به حالت بزرگسالی نزدیک می‌شود. با این حال، به نظر می‌رسد که پتانسیل بهبود کارایی حرکت و عملکرد جسمانی احتمالاً تحت تأثیر تمرینات نیز قرار می‌گیرد. با این حال، تحقیقات کمی به‌طور خاص به تعیین دوره‌های حساس برای بهبود کارایی حرکت پس از پیشرفت‌های ناشی از توسعه فیزیکی پرداخته‌اند. با در نظر گرفتن مطالعات و تمرکز بر مفهوم “پنجره‌های فرصت”، برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند که بهبودهای ناشی از تمرینات هوازی در نوجوانان ورزشکار، در مقایسه با کودکان پیش‌نوجوان، با تغییرات در ترشح هورمون‌ها در دوران بلوغ مرتبط است. علاوه بر این، برخی محققان پیشنهاد کرده‌اند که تمرینات هوازی در شرایطی که متابولیت‌های در گردش به میزان کافی در بدن وجود ندارند، منجر به کاهش سازگاری‌های تمرینی می‌شود، که این موضوع از مفهوم “پنجره‌های تمرین‌پذیری” در مدل LTAD حمایت می‌کند. به‌عنوان مثال، برخی مطالعات پیشنهاد داده‌اند که حساسیت به پاسخ تمرینی در ظرفیت هوازی در میانه‌ی اوج رشد قدی کاهش می‌یابد و در سال‌های قبل و بعد از آن بیشتر است. از سوی دیگر، برخی محققان معتقدند که بیشترین سازگاری تمرینی در آمادگی هوازی قبل از اوج رشد قدی اتفاق می‌افتد، به‌طوری که برخی مطالعات افزایش ۱۰.۱٪ و ۸.۸٪ در اوج مصرف اکسیژن را در پسران و دختران طی این دوره گزارش کرده‌اند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که در مورد زمان دقیق وقوع این “پنجره‌های فرصت” در ادبیات علمی تناقضاتی وجود دارد. احتمالاً این عدم توافق به این واقعیت مرتبط است که بسیاری از شواهد در این حوزه مبتنی بر مطالعات مقطعی هستند، که به دلیل محدودیت‌های روش‌شناختی، استنتاج‌های دقیق را دشوار می‌سازد. همچنین، کمبود مطالعات طولی همراه با ارزیابی نادرست شدت تمرین، که برای دستیابی به حداکثر توسعه مورد نیاز است، باعث شده است که این حوزه از تحقیق همچنان با ابهام همراه باشد. برخی پژوهشگران نتیجه‌گیری کرده‌اند که یافته‌ها به دلیل تأثیرات زمینه‌ی ژنتیکی و حجم تمرین، که به ندرت در مطالعات گزارش می‌شوند، بیشتر مبهم شده‌اند. بنابراین، نسبت دادن هرگونه سازگاری تمرینی به فرآیند رشد فیزیکی، به دلیل تنوع در شدت و میزان تحریک تمرینی، دارای ایراد است. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که پژوهش‌ها بیشتر بر شرکت‌کنندگان در سال‌های پیش از بلوغ تمرکز داشته‌اند و به مقادیر اولیه‌ی اوج مصرف اکسیژن توجهی نکرده‌اند. این عدم توجه به این عوامل بنیادی، بررسی مستقیم مفهوم “پنجره‌های تمرین‌پذیری” را محدود کرده و ممکن است باعث شود که اجرای عملی آن توسط مربیان در شرایط فعلی نامناسب باشد. انجام مطالعات طولانی‌مدت که تغییرات ظرفیت هوازی را در طول رشد ترسیم کرده و تأثیر فعالیت بدنی یا تمرین را به‌طور همزمان اندازه‌گیری کنند، ضروری است. با این حال، همان‌طور که پیش‌تر بحث شد، پیچیدگی طراحی تحقیق برای پاسخ به این مسئله ممکن است اجرای چنین پروژه‌هایی را غیرعملی سازد و در نتیجه، پیشرفت در این زمینه به‌کندی صورت گیرد. با این وجود، تا زمانی که شواهد جامع و هماهنگ‌تری در دسترس نباشد، این ادعا که شرکت‌کنندگان جوان باید تنها در “پنجره‌های فرصت” مشخص‌شده تمرینات هوازی انجام دهند، مناسب نیست. در عوض، آمادگی هوازی باید به‌صورت فعال در سراسر دوران کودکی و نوجوانی توسعه یابد.

نقد و بررسی پنجره فرصت برای توسعه ظرفیت های بی هوازی (سرعت)

پسران و دختران در دهه اول زندگی سرعت دویدن مشابهی را نشان می‌دهند، با این حال، یک دوره سازگاری تسریعی (پنجره فرصت اول) بین سنین ۵ تا ۹ سالگی در هر دو جنس پیشنهاد شده است. از سن ۱۲ سالگی، نرخ پیشرفت در توسعه سرعت در دختران به‌طور قابل‌توجهی نسبت به پسران کاهش می‌یابد، و ورود به مرحله چهارم بلوغ به‌عنوان نشانه‌ای از پایان توسعه حداکثر سرعت در دختران غیرورزشکار مطرح شده است. این تفاوت بین جنس‌ها به تغییرات بلوغی در ابعاد بدن و ترکیب بدنی نسبت داده می‌شود. دوره دوم سازگاری تسریعی (پنجره فرصت دوم) که در دختران حدود سن ۱۲ سالگی و در پسران بین ۱۲ تا ۱۵ سالگی گزارش شده است، مشاهده می‌شود. توسعه سرعت در طول دوران کودکی تحت تأثیر تغییرات کمی در مساحت مقطع عرضی و طول عضلات، تغییرات بیولوژیکی و متابولیکی، تغییرات مورفولوژیکی در عضلات و تاندون‌ها، رشد عصبی/حرکتی، و عوامل بیومکانیکی و هماهنگی است. یکپارچگی همه این سیستم‌ها شناسایی مکانیسم‌های دقیق مسئول هرگونه پیشرفت سرعت در دوران کودکی را دشوار می‌سازد. دوره اولیه سازگاری تسریعی که پیش از پایان دهه اول زندگی مشاهده می‌شود، به توسعه سیستم عصبی مرکزی و بهبود هماهنگی نسبت داده شده است. این فرضیه با رشد سریع سیستم عصبی مرکزی در ۷ سال اول زندگی و مشاهده الگوهای هماهنگی مهارت‌های حرکتی که به سطوح بزرگسالی می‌رسند در همان سن، تأیید می‌شود. افزایش اندازه و طول عضلات در دوران نوجوانی، تأثیرات بلوغی بر توسعه سرعت در پنجره فرصت دوم را پشتیبانی می‌کند، اگرچه تحقیقات نشان داده‌اند که هیچ ارتباطی بین نرخ‌های رشد طولی قد و توده بدنی و بهبود سرعت دویدن در کودکان ۱۱ تا ۱۳ ساله وجود ندارد. اگرچه دو سال ممکن است برای یک مطالعه طولی کوتاه به نظر برسد، این یافته‌ها می‌توانند نشان‌دهنده یک محدودیت در مدل فعلی LTAD باشند که برای شناسایی وضعیت بلوغ به نرخ‌های رشد تکیه می‌کند. افزایش زیرساخت‌های عضلانی و آنزیم‌های مرتبط با تولید انرژی بی‌هوازی، روش دیگری برای بهبود سرعت درست قبل و در دوران نوجوانی فراهم می‌آورد. ویژگی‌های فیزیکی عضله و معماری تاندون نیز بر توانایی تولید سرعت تأثیر خواهند گذاشت. این ویژگی‌ها شامل افزایش قابل‌توجه مساحت سطح اتصالات عضله و تاندون از دوران کودکی تا بزرگسالی است که با کاهش تعداد ارگان‌های گولجی در حالت بالغ همراه است. در نتیجه این تغییرات در ویژگی‌های بیومکانیکی عضله و بافت‌های همبند، افزایش ده برابری در سفتی عضله-تاندون در دو دهه اول زندگی مشاهده شده است. تغییرات در سفتی عضله همچنین تحت تأثیر عوامل عصبی قرار خواهند گرفت، به‌طوری‌که نرخ‌های شلیک، زمان‌های انقباض، فعالیت عضلانی رفلکسی و هم‌انقباضی به‌طور آشکار در طول دوران کودکی به نحوی تکامل می‌یابند که تولید سرعت را افزایش می‌دهند. 

توسعه قدرت عضلانی یک مؤلفه چندوجهی از آمادگی جسمانی است که با عوامل عضلانی، عصبی و مکانیکی پشتیبانی می‌شود. تعامل پیچیده این اجزاء باعث می‌شود که مطالعه افزایش قدرت عضلانی در دوران رشد و بلوغ دشوار باشد. از آنجا که قدرت یک مؤلفه ضروری در بیشتر جنبه‌های عملکرد است، تعجب‌آور است که در مقایسه با دیگر مؤلفه‌های آمادگی جسمانی بحث شده اطلاعات کمی در مورد عواملی که با توسعه قدرت عضلانی در دوران کودکی مرتبط است وجود دارد. این می‌تواند به دشواری در اندازه‌گیری نیروهای داخلی و مشکلات روش‌شناسی ذاتی در تعیین نیروهای خارجی نسبت داده شود. از آنجا که هیچ نشانگر فیزیولوژیکی وجود ندارد که نشان دهد یک تلاش حداکثری انجام شده است، انتخاب‌های روش‌شناسی و ارزیابی در مطالعات پدیاتریک قدرت عضلانی بسیار مهم است. با این حال، یافته‌های مطالعات در مورد تغییرات قدرت مرتبط با سن و جنس نسبتاً ثابت است، به ویژه برای اندام‌های تحتانی. با این حال، باید احتیاط کرد زمانی که این دانش را به مفاصل عضلانی دیگر منتقل می‌کنیم، زیرا توسعه قدرت به نظر می‌رسد که هم مخصوص عمل عضلانی و هم مخصوص مفصل باشد . قدرت در پسران و دختران تا حدود سن ۱۴ سالگی افزایش می‌یابد، زمانی که در دختران شروع به فلات می کند در پسران جهشی قابل توجه مشاهده می‌شود. تا سن ۱۸ سالگی، تقریباً هیچ تداخلی در قدرت بین پسران و دختران وجود ندارد، اگرچه این مدل ساده که از سن تقویمی به عنوان نشانه‌ای برای توسعه قدرت استفاده می‌کند، زمان‌بندی و سرعت رشد و بلوغ فردی را در نظر نمی‌گیرد (مسئله‌ای که در تمامی مؤلفه‌های آمادگی جسمانی دیده می‌شود). سن دقیق شروع تفاوت‌های جنسیتی به نظر می‌رسد که هم به گروه‌های عضلانی و هم به عمل عضلانی وابسته باشد و داده‌ها نشان داده‌اند که تفاوت‌های قدرت بالا تنه بین جنس‌ها زودتر از تفاوت‌های قدرت پایین تنه بروز می‌کند. آنچه کمتر واضح است، تعامل پیچیده عواملی است که به تولید قدرت (نیرو) در دوران کودکی و نوجوانی کمک می‌کند. تعداد کمی از مطالعات طولی کنترل‌شده به طور همزمان تأثیر متغیرهای شناخته شده را با استفاده از تکنیک‌های آماری مناسب بررسی کرده‌اند. بیشتر مطالعاتی که بلوغ را تعیین کرده‌اند، نشان داده‌اند که این عامل تأثیر مستقل ندارد به ویژه زمانی که عوامل دیگر مانند قامت و جرم بدن در نظر گرفته شوند. همچنین فرض بر این است که مساحت مقطع عرضی عضله مهم‌ترین پارامتر در توسعه قدرت در دوران کودکی و نوجوانی است، اما این فرض زمانی که با سایر متغیرهای شناخته‌شده بررسی می‌شود، صادق نیست . علاوه بر این، قامت به نظر می‌رسد که نقش کلیدی در توسعه قدرت دارد و این می‌تواند به جهش قدرتی که به اوج سرعت رشد قد مرتبط باشد، و احتمالاً به بازوی گشتاوری عضله نسبت داده شود.

تمرینات قدرتی اکنون به عنوان یک روش ایمن و مؤثر برای کودکان و نوجوانان در نظر گرفته می‌شود، مشروط بر اینکه به درستی طراحی و نظارت شود. دستورالعمل‌های معتبر برای تمرینات مقاومتی نوجوانان توصیه می‌کنند که تمرینات مقاومتی برای تقویت قدرت عضلانی در جوانان به کار گرفته شوند، با بهبود ترکیب بدن و عملکرد حرکتی، و کاهش آسیب‌ها به عنوان مزایای دیگر. مطالعات تحقیقاتی نشان داده‌اند که قدرت در دوران کودکی و نوجوانی تمرین پذیر است، به طوری که گزارش شده کودکان حتی در سن ۵ سالگی نیز می‌توانند افزایش قدرت داشته باشند. با این حال، تغییرات زیادی در میزان افزایش قدرت بین مطالعات مختلف وجود دارد، به طوری که این تغییرات از ۵.۳% تا ۸۷.۰% در شرکت‌کنندگانی که تمرینات خاصی نداشتند، متغیر است. چندین عامل ممکن است در این تغییرات نقش داشته باشند، از جمله میزان پایه قدرت، دامنه سنی شرکت‌کنندگان، طراحی برنامه تمرینی (مانند تعداد جلسات، حجم و شدت)، گروه عضلانی/عمل ارزیابی‌شده، و تمرینات/ارزیابی‌های استفاده‌شده. این موارد باعث می‌شود ارزیابی پاسخ‌های تمرینی دشوار شود.

مدل LTAD بیان می‌کند که قدرت همیشه قابل تمرین است، اما توصیه می‌کند که «پنجره بهینه تمرین‌پذیری» برای پسران، ۱۲ تا ۱۸ ماه پس از سرعت اوج رشد قدی (peak height velocity) است، در حالی که برای دختران، این پنجره بلافاصله پس از سرعت اوج رشد قدی یا در زمان شروع قاعدگی (menarche) است. با این حال، تحقیقاتی که پنجره بهینه تمرین‌پذیری را بررسی کرده‌اند، محدود است و به نظر نمی‌رسد که مطالعات طولی تمرین قدرتی وجود داشته باشد که سرعت اوج رشد قدی را تعیین کرده و به درستی برای رشد و بلوغ کنترل شده باشد. تنها سه مطالعه (Lillegard و همکاران، ۱۹۹۷؛ Pfeiffer و Francis، ۱۹۸۶؛ Vrijens، ۱۹۷۸) یافت شده اند که تمرین‌پذیری قدرت را در سنین بلوغ مختلف مقایسه کرده‌اند. Vrijens (۱۹۷۸) بهبودهای بیشتری در قدرت بازو و پا در گروه پس از بلوغ (۱۶٫۸ سال) در مقایسه با گروه پیش از بلوغ (۱۰٫۵ سال) مشاهده کرد. با این حال، هم Lillegard و همکاران (۱۹۹۷) و هم Pfeiffer و Francis (۱۹۸۶) هیچ تفاوتی در میزان تغییرات پاسخ به تمرین قدرتی بین گروه‌های مختلف بلوغ مشاهده نکردند. بنابراین، تحقیقات موجود در حمایت از «پنجره بهینه تمرین‌پذیری» برای قدرت در مدل LTAD هنوز فرضی است، و تنها یک مطالعه به این نتیجه رسیده است که پاسخ به تمرین قدرتی در دوران پس از بلوغ بیشتر است. بر اساس تحقیقات کنونی، تمرین قدرتی می‌تواند توسط کودکان انجام شود، به شرطی که برنامه به درستی طراحی و تحت نظارت حرفه‌ای انجام شود. برای تعیین اینکه آیا پنجره بهینه تمرین‌پذیری برای قدرت وجود دارد یا نه، تحقیقات بیشتری نیاز است که دستاوردهای تمرین قدرتی را نسبت به سن بیولوژیکی بررسی کنند. علاوه بر این، تحقیقات باید بر متغیرهای تمرینی (مانند حجم، فرکانس، بار، و دوره‌های استراحت) برای بهبود بهترین دستاوردهای تمرین قدرتی در کودکان و نوجوانان تمرکز کنند.

نقد و بررسی پنجره فرصت بر توسعه توان

توسعه سریع توان عضلانی در کودکان پیش از بلوغ در سنین ۵ تا ۱۰ سالگی ثابت شده است. این دوره‌های توسعه سریع عمدتاً به هماهنگی عصبی-عضلانی بهبود یافته نسبت داده می‌شوند. یک جهش ثانویه با شروع بلوغ در دختران بین ۹ تا ۱۲ سال و در پسران بین ۱۲ تا ۱۴ سال مشاهده شده است، که توسعه قابل توجهی در توان پا در سنین ۱۴ و ۱۵ سال دیده می‌شود. این جهش آخر به ترکیبی از عوامل هورمونی، عضلانی و مکانیکی مرتبط با شروع بلوغ مربوط است. هنگامی که منحنی سرعت توسعه توان اندام تحتانی با سرعت اوج رشد قدی مقایسه می‌شود، تحقیقات قبلی یک جهش نوجوانانه را شناسایی کرده‌اند که ۱٫۵ سال قبل از سرعت اوج رشد قدی شروع می‌شود و در ۰٫۵ تا ۱٫۰ سال بعد از آن به اوج می‌رسد. بنابراین، مشابه با قدرت عضلانی، در حالی که تسریع در توان عضلانی ممکن است در زمان اوج رشد قدی رخ دهد، به نظر می‌رسد که اوج توان عضلانی بیشتر با سرعت اوج افزایش وزن هم‌راستا باشد، که نشان می‌دهد هم افزایش در توده عضلانی و هم فعال‌سازی واحدهای حرکتی به طور قوی با توان عضلانی مرتبط هستند. تغییرات رشد مرتبط با طول پا و توده عضلانی با افزایش ارتفاع پرش عمودی مرتبط بود، و این تغییرات ساختاری به گونه‌ای ارزیابی شدند که هرگونه اثر منفی افزایش هم‌زمان توده بدن را جبران می‌کنند.

تفاوت‌های مرتبط با جنسیت در توان عضلانی از دوران قبل از بلوغ تا پس از آن مشاهده می‌شود و این تفاوت‌ها از سن ۱۴ سالگی به بعد آشکارتر می‌شوند. این مسئله عمدتاً به دلیل افزایش طول پا و حجم عضلانی در پسران رخ می‌دهد. داده‌های مقطعی نشان داده‌اند که تفاوت‌های مرتبط با جنسیت در میانگین ارتفاع پرش کانترموومنت در دختران و پسران ۷ تا ۱۱ ساله وجود دارد. همچنین، تحقیقات نشان داده‌اند که در سنین ۱۱ تا ۱۳ سال، تفاوت‌هایی در ارتفاع پرش عمودی بین پسران و دختران مشاهده می‌شود و رشد پرش در پسران به طور معناداری سریع‌تر از دختران بوده و هر چهار ماه به میزان ۱.۹۱ سانتی‌متر افزایش یافته است. مطالعات نشان داده‌اند که تفاوت‌های معناداری بین مراحل بلوغ جنسی و عملکرد پرش عمودی در پسران ۱۱ تا ۱۶ ساله وجود دارد، حتی زمانی که اثرات جرم بدن و قد حذف شده‌اند. با این حال، این تفاوت‌ها در میان دختران از نظر آماری معنادار نبوده است. با این وجود، تأثیر بیشتر بلوغ جنسی بر توان عضلانی در پسران طی جهش رشد نوجوانی احتمالاً به دلیل افزایش غلظت آندروژن‌ها، به‌ویژه هورمون رشد، تستوسترون و هورمون تیروئید، در مقایسه با دختران است. در تحقیقات جدیدتر، یک جهش عصبی-عضلانی در ورزشکاران پسر مشاهده شده که با افزایش ارتفاع پرش عمودی و بهبود توانایی کاهش نیروهای فرود همراه بوده است. در مقابل، در میان نمونه‌های دختران، کاهش ارتفاع پرش عمودی و نیروی پرتابی نشان‌دهنده تأثیرات متضاد بلوغ بر قدرت انفجاری اندام تحتانی بوده است. علاوه بر سطح مقطع عضله، تغییرات عصبی، هماهنگی حرکتی، ترکیب انواع فیبرهای عضلانی و تجربه تمرینی قبلی، همگی به‌عنوان مکانیزم‌های تعیین‌کننده قدرت انفجاری اندام تحتانی در نوجوانان مطرح شده‌اند. با این حال، داده‌های محدودی درباره تأثیرات ترکیبی بلوغ و قابلیت تمرینی بر سازگاری‌های توان عضلانی اندام تحتانی وجود دارد.

در یک مطالعه، یک برنامه تمرینی قابلیت های حرکتی در طول ۳۳ هفته، با سه جلسه در هفته، برای پسران و دختران ۶ تا ۱۰ ساله اجرا شد. نتایج نشان داد که فاصله پرش طولی در تمامی گروه‌های سنی و در هر دو جنس به میزان ۶ تا ۱۰ سانتی‌متر افزایش یافت (P < 0.01). این یافته‌ها نشان می‌دهد که علاوه بر رشد و عوامل مرتبط با بلوغ، قابلیت تمرینی نیز ممکن است تأثیر مثبتی بر توسعه توان عضلانی در دوران کودکی داشته باشد. همچنین، برخی مطالعات تفاوت‌های معناداری بین توانایی بازی و نتایج آزمون‌های پرش عمودی و افقی گزارش کرده‌اند و نشان داده‌اند که ترکیب تمرینات پلایومتریک و مقاومتی در مدت شش هفته موجب بهبود قابل‌توجهی در توان عضلانی اندام تحتانی می‌شود. با این حال، بدون داده‌های طولی که وضعیت بلوغ و توان عضلانی را هم‌زمان بررسی کنند، مشخص نیست که آیا “پنجره‌های فرصت” مشخصی برای توسعه توان عضلانی وجود دارد یا اینکه ورزشکارانی که در این دوره‌ها در معرض تمرینات توان‌بنیان قرار می‌گیرند، سازگاری بیشتری نسبت به سایرین دارند یا خیر. مدل فعلی توسعه بلندمدت ورزشکاران (LTAD) هیچ نشانه‌ای از وجود “پنجره فرصت” برای توسعه توان در دوران کودکی ارائه نمی‌دهد. این موضوع ممکن است به این دلیل باشد که به‌عنوان حاصل‌ضرب نیرو (قدرت) و سرعت، “پنجره‌های فرصت” مرتبط با این دو مؤلفه از پیش در مدل لحاظ شده‌اند. با این حال، با توجه به اهمیت توان عضلانی برای موفقیت ورزشی، شناسایی مناسب‌ترین دوره برای تمرین توان در دوران کودکی ممکن است ضروری باشد. به دلیل تعداد محدود مطالعات طولی که تعامل بین رشد، بلوغ و قابلیت تمرینی را بررسی کرده‌اند، تعیین وجود یک “پنجره فرصت” برای بهینه‌سازی توسعه توان عضلانی دشوار است.

جمع بندی نهایی 

مطالعات متعددی فرآیندهای مختلف رشد جسمانی را که در دوران کودکی و نوجوانی رخ می‌دهند و تأثیر آن‌ها بر عملکرد ورزشی کوتاه‌مدت و بلندمدت بررسی کرده‌اند. ایدئولوژی برجسته‌ای که برای بهینه‌سازی آمادگی عملکرد ورزشی در بلندمدت پیشنهاد شده، مدل توسعه بلندمدت ورزشکاران (LTAD) است. این مدل در متون مربیگری معاصر مورد حمایت قرار گرفته و چارچوبی برای مربیان فراهم می‌کند که بر اصول منطقی استوار است. با این حال، بررسی مؤلفه‌های مطرح‌شده (سواد حرکتی، عملکرد هوازی و بی‌هوازی) نشان می‌دهد که شواهد محدودی برای حمایت از ادعاهای LTAD وجود دارد که ممکن است ناشی از عوامل فیزیولوژیکی متعدد مؤثر بر عملکرد باشد. به طور مشابه، برخی محققان بیان کرده‌اند که مهم‌ترین مؤلفه یک برنامه تمرینی مؤثر، مفهوم فردی‌سازی است. این موضوع یک محدودیت دیگر مدل LTAD محسوب می‌شود، حتی با در نظر گرفتن طبقه‌بندی‌های مبتنی بر سن فیزیولوژیکی که خود دارای محدودیت‌هایی هستند. علاوه بر این، برخی پژوهشگران اشاره کرده‌اند که کمبود شواهد در مورد رابطه بین عملکرد ورزشی و قابلیت تمرینی در برابر رشد و تکامل، نتیجه‌گیری‌های مربوط به “پنجره‌های فرصت” را نامعتبر می‌کند. همچنین، اگرچه برخی اطلاعات در زمینه توسعه فیزیولوژیکی و تمرینی کودکان و نوجوانان به کار گرفته شده است، اما به نظر می‌رسد که توافقی در مورد تأثیر تغییرات هورمونی و متابولیکی در مقالات مروری وجود ندارد که دلیل اصلی آن چالش‌های عملی و محدودیت‌های پژوهش‌های کودکان است.

یکی از اهداف اصلی، ارزیابی نحوه درک و اجرای مدل LTAD توسط مربیان و متخصصان است. محققان معتقدند که مربیان باید آموزش بهتری در زمینه تفسیر و استفاده از اطلاعات این مدل دریافت کنند تا بتوانند نقاط قوت و ضعف آن را درک کرده و متناسب با نیازهای فردی ورزشکاران خود تطبیق دهند. به نظر می‌رسد که این مدل به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته است، اما اصول کلی آن به‌گونه‌ای منتقل نشده که مربیان بتوانند آن را در شرایط عملی به کار گیرند. همچنین، این مدل در صورت رویکردی جامع‌تر، که شامل دیدگاه‌های میان‌رشته‌ای کلیدی باشد، کاربرد بیشتری خواهد داشت. بنابراین، در حالی که مدل LTAD توانسته است درک مربیان و متخصصان را از اصول فیزیولوژیکی و بلوغ زیستی در کنار تمرین ورزشکاران جوان بهبود بخشد، بسیاری از مفروضات آن همچنان غیرمستند یا نامشخص باقی مانده‌اند. تحقیقات اولیه برای کمک به مربیان در درک بهتر مسائل اساسی رشد کودکان و نوجوانان ضروری است. اینکه آیا ارزیابی جامعی از اجرای این مدل انجام خواهد شد یا نه، نامشخص است، اما آنچه مسلم به نظر می‌رسد این است که توصیه‌های آینده برای بهبود عملکرد ورزشی، از کودکی تا بزرگسالی، باید بر اساس شواهد علمی باشد. بر این اساس، به ذینفعان ورزشی توصیه می‌شود که از تحقیقات علمی کاربردی حمایت کنند تا درک بهتری از توسعه ورزشکاران جوان حاصل شود.

 

 

بررسی پاسخ های سازشی به انواع تمرینات در دوره های مختلف رشد.

 

منابع

1. Ford P, De Ste Croix M, Lloyd R, Meyers R, Moosavi M, Oliver J, Till K, Williams C. The long-term athlete development model: physiological evidence and application. J Sports Sci. 2011 Feb;29(4):389-402. doi: 10.1080/02640414.2010.536849. PMID: 21259156.
2. Lloyd RS, Oliver JL, Faigenbaum AD, Howard R, De Ste Croix MB, Williams CA, Best TM, Alvar BA, Micheli LJ, Thomas DP, Hatfield DL, Cronin JB, Myer GD. Long-term athletic development- part 1: a pathway for all youth. J Strength Cond Res. 2015 May;29(5):1439-50. doi: 10.1519/JSC.0000000000000756. PMID: 25486295.
3.  
   Lloyd RS, Oliver JL, Faigenbaum AD, Howard R, De Ste Croix MB, Williams CA, Best TM, Alvar BA, Micheli LJ, Thomas DP, Hatfield DL, Cronin JB, Myer GD. Long-term athletic development, part 2: barriers to success and potential solutions. J Strength Cond Res. 2015 May;29(5):1451-64. doi: 10.1519/01.JSC.0000465424.75389.56. PMID: 25909962.