مدل توسعه بلند مدت ورزشکار (LTAD)

Long-Term Athlete Development

توسعه استعداد به دلیل تعامل پیچیده موضوعات بین رشته ای که به طور مستقیمی بر فرصت ها و پیشرفت های ورزشی تاثیر دارد موضوعی جامع می باشد. این مقاله با تمرکز بر مدل توسعه بلند مدت ورزشکاران (LTAD) و نقش آن در توسعه استعداد های ورزشی تمرکز دارد. در حالی که LTAD جدید نیست، اما این مدل با ترکیب موفق روش های تمرینی بکارگیری شده در کنار یک مبنای علمی برای کودکان و نوجوانان ساخته شده است. مدل توسعه بلند مدت ورزشکاران به عنوان یک مدل پذیرفته شده برای توسعه کودکان و نوجوانان ورزشکار در حال گسترش در سطح جهان می باشد. این مدل تلاش دارد که تعادل را بین بار تمرینی و مسابقات در طول دوران کودکی تا نوجوانی با توجه به فرایند رشد جسمانی برقرار نماید. در واقع LTAD پاسخ به یک سئوال اساسی است: آنچه که در هر مرحله رشد انسان باید انجام شود تا هر کودک بیشترین فرصت را برای زندگی سالم و طولانی مدت ورزشی همراه با موفقیت را داشته باشد چیست؟ LTAD بر موفقت های زودهنگام یا دستاوردهای کوتاه مدت تمرکزی ندارد بلکه به آنچه برای ورزشکار در طول زندگی بهتر است می پردازد.

چهارچوب هفت مرحله ای مدل LTAD

• ۱- شروع فعال:تا سن ۶ سالگی، همه چیز حول بازی و تسلط بر مهارت های حرکتی پایه است. کودک باید بتواند بوسیله فعالیت بدنی از طریق بازی های آزاد ساختار یافته و غیر ساختاری توأمان که حرکات بدنی متنوعی را در بر می گیرد، شاد باشد. شروع فعال باعث افزایش رشد عملکرد مغز، هماهنگی، مهارت های اجتماعی، مهارت های حرکتی درشت، احساسات، تصویر سازی می گردد. این مرحله همچنین به ایجاد اعتماد به نفس کودکان و بهبود پوسچر و تعادل، تقویت استخوان ها و عضلات، دستیابی به وزن سالم، کاهش استرس، خواب مناسب، حرکات ماهرانه و لذت از فعال بودن کمک می کند.
• ۲- بنیادها (حرکات بنیادی): از سن ۶ تا ۹ سالگی در پسر ها و ۶ تا ۸ سالگی در دخترها، کودکان باید در فعالیت های مختلف ساختاریافته که مهارت های حرکتی بنیادی و مهارت های حرکتی عمومی شامل چابکی، تعادل و هماهنگی می شود، شرکت نمایند. با این حال فعالیت ها و برنامه ها باید بر شادی متمرکز باشند و فقط به اندازه ناچیزی باید رقابت رسمی آموزش داده شود.
• ۳- یادگیری تمرین کردناز سنین ۸ تا ۱۱ سالگی در دخترها و ۹ تا ۱۲ سالگی در پسر ها، یا تا هنگام جهش نمو، کودکان آماده شروع توسعه مهارت های ورزشی بنیادی می باشند. تاکید باید بر اکتساب طیف وسیعی از مهارت های ضروری برای تعدادی از فعالیت های ورزشی باشد. اگرچه اغلب وسوسه برانگیز است که استعدادها در این سن بیش از حد یک ورزش را تمرین کنند یا مسابقه دهند (مانند تعیین پست زودهنگام در تیم های ورزشی) این موضوع می تواند اثرات منفی بر روی مراحل بعدی پیشرفت و رشد کودک در صورتی که تخصصی شدن دیر هنگام را دنبال می کند داشته باشد. این تخصصی شدن زودهنگام باعث افزایش رشد جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی یک بعدی و احتمال آسیب دیدگی و فرسودگی می شود.
• ۴- تمرین کردن برای تمرین کردنسنینی که برای این مرحله برای پسر ها و دختر ها تعریف می شود بر اساس شروع و دوره جهش نمو که به طور کلی از سنین ۱۱ تا ۱۵ سال برای دختر ها و ۱۲ تا ۱۶ سال برای پسرها می باشد. در این مرحله است که افراد به طور فیزیولوژیکی به تحریک و تمرین پاسخ می دهند و به عبارتی دیگر زمان شروع و بهره مندی از دوره های حساس تسریع سازگاری ها در پاسخ به تمرین می باشد. کودکان باید یک پایه هوازی را ایجاد نمایند، قدرت و سرعت را در انتهای مرحله توسعه دهند و علاوه بر این، مهارت های ویژه ورزشی و تاکتیکی پایه را تقویت نمایند. این کودکان ممکن است بازی کنند و بهترین را برای خود پیروز شدن بدانند، اما هنوز نیاز است که زمان بیشتری برای تمرین مهارت و توسعه جسمانی و زمان کمتری برای پیروز شدن اختصاص داده شود. تمرکز بر پیشرفت تدریجی در برابر نتیجه گیری در رقابت منجر به توسعه بهتری می شود. این رویکرد به منظور پیشرفت بالای اجرا کنندگان و حفظ فعالیت در طولانی مدت حیاتی است، بنابراین والدین باید با بررسی سازمان های ملی مطمئن شوند که برنامه های کودکانشان از نسبت درست تمرین به مسابقه را برخوردار باشد.
• ۵- تمرین کردن برای مسابقهاین مرحله درباره بهینه سازی حرکات و آموزش کاربردی نحوه رقابت کردن می باشد. در این مرحله افراد می توانند به طور تخصصی یک ورزش را انتخاب و جریان مسابقات را دنبال نمایند و یا می توانند در یک سطح تفریحی مشارکت خود را ادامه و به موجب آن وارد مرحله فعال بودن برای زندگی شوند. در جریان مسابقات، انجام تمرین با حجم و شدت بالا در سراسر سال اتفاق می افتد.
• ۶- تمرین کردن برای پیروزیورزشکاران حرفه ای و با استعداد به منظور دنبال کردن تمرینات شدیدتر برای عملکرد موفق و پیروز در سطح بین المللی وارد این مرحله می گردند. ورزشکاران همراه با ناتوانی (معلولیت) و ورزشکاران سالم جسمانی به صورت مشابهی به روش های تمرینی، تجهیزات و امکانات سطح جهانی که به خواسته های شخصی و تقاضاهای ورزشی آنها منطبق باشد، نیازمند هستند.
• ۷- فعال بودن برای زندگیورزشکاران جوان اساساً می توانند در هر سنی پس از اکتساب سواد جسمانی به این مرحله وارد شوند. در صورتی که کودکان به شکل صحیحی به منظور فعالیت و ورزش از طریق مراحل، شروع فعال، حرکات بنیادی، یادگیری تمرین کردن آموزش دیده باشند، مهارت های حرکتی و اعتماد به نفس لازم را برای حفظ فعالیت در زندگی به شکل عملی در هر ورزشی که انتخاب کرده باشند، دارند. برای ورزشکاران با سطح بالا، این مرحله نماینگر انتقال از یک مرحله رقابتی به فعالیت بدنی مادام العمر می باشد. آنها ممکن است تصمیم بگیرند که به ورزش ادامه دهند، در نتیجه رقابت برای زندگی، و یا ممکن است در ورزش به عنوان مسئولان بازی یا مربیان دخیل باشند. همچنین ممکن است آنها به ورزش ها یا فعالیت های جدیدی (نظیر بازیکنی هاکی، گلف یا تنیس) که برای زندگی مناسب است روی بیاورند.