مقدمه
آمادگی هوازی را می توان به عنوان توانایی دستگاه قلبی-عروقی برای تحویل اکسیژن به عضلات فعال و استفاده عضلات از آن برای تولید انرژی تعریف کرد [۱]. بنابراین آمادگی هوازی ارتباط زیادی به عملکرد مطلوب ریوی، قلبی- عروقی، هماتولوژی و مکانیزیم های اکسایشی (تراکم میتوکندریایی و ذخایر میوگلوبین) عضله اسکلتی دارد [۱]. بنابراین درک عوامل موثر در آمادگی هوازی از موضوعات جالب توجه و مورد بحث دنیای پژوهشی است. اگرچه مطالعات زیادی به پاسخ های دستگاه قلبی عروقی و آمادگی هوازی ورزشکاران بزرگسال پرداخته اند اما دانش موجود درباره چگونگی پاسخ دستگاه قلبی عروقی کودکان و نوجوانان هنوز در حال شکل گرفتن است [۲, ۳]. در واقع محدودیت های تکنیکی، اخلاقی و تغییرات فیزیولوژیایی زیاد در دوران رشد و تفاوت های بین فردی در دوران بلوغ باعث شده است درک پاسخ های آمادگی هوازی ورزشکاران نوجوان به فعالیت های ورزشی مختلف توجه پژوهشگران را برای دست یابی به یک توافق عمومی و ارائه راه حل های کاربردی به خود جلب کرده است.